Casus
De werknemer in kwestie heeft tweemaal een tijdelijke arbeidsovereenkomst gekregen van haar werkgever. Eerst een contract voor zeven maanden, daarna nog een jaarcontract. Ondanks het feit dat de werknemer goed bevalt, wordt haar toch al zes maanden na aanvang van het jaarcontract verteld dat dit niet zal worden verlengd. Het gaat namelijk slecht met het bedrijf van de werkgever.
Het is de werknemer dus duidelijk dat er na het eindigen van het jaarcontract (laatste dag 31 maart 2019) geen verlenging meer in zit. Dit blijkt ook uit mailverkeer tussen de bewuste werknemer en haar collega’s en relaties. Hierin schrijft ze ook dat ze waarschijnlijk al een andere baan heeft.
Toch stuurt ze op 29 maart 2019 een mail naar haar directeur en een collega: “Hoi, wat is de bedoeling moet ik nu 1 april nog komen werken?” De collega overhandigt de medewerker daarop een brief, gedateerd 2 januari 2019, waarin staat dat de arbeidsovereenkomst niet wordt verlengd en daarom van rechtswege per 31 maart 2019 eindigt. Ter plekke streept de collega de datum 2 januari 2019 door en verandert dit met de hand in 31 maart 2019.
De werknemer neemt hier geen genoegen mee en claimt de aanzegvergoeding van
€ 2.895,95 omdat er niet tijdig schriftelijk is aangezegd. Wanneer haar werkgever niet wil betalen, stapt ze naar de rechter.
Aanzegverplichting
Het idee achter de aanzegverplichting is dat de werknemer met een contract voor bepaalde tijd moet weten waar hij aan toe is. Conform art. 7:668 BW moet de werkgever de werknemer dan ook schriftelijk uiterlijk een maand voordat de arbeidsovereenkomst van rechtswege eindigt, laten weten of hij de arbeidsovereenkomst al dan niet voort gaat zetten.
Eerste aanleg
De kantonrechter vindt de situatie in strijd met de redelijkheid en billijkheid. Immers, het was volstrekt duidelijk dat werknemer op de hoogte was van het feit dat haar contract niet zou worden verlengd. Ze had zelfs al een andere baan gezocht en gevonden. De werknemer wordt hierop in het ongelijk gesteld en moet de proceskosten betalen.
Hoger beroep
De werknemer gaat echter in hoger beroep en het Hof oordeelt als volgt. De werknemer geeft aan dat ze in februari en maart nog hoop had dat ze toch voor werkgever zou mogen blijven werken. Het Hof acht dit niet onbegrijpelijk. Een andere medewerker was ook te kennen gegeven dat zijn contract niet zou worden verlengd. Nadat een andere collega had opgezegd, kon deze werknemer alsnog blijven. Ook was het nog niet zeker dat ze elders aan de slag kon. Ze had weliswaar zicht op een nieuwe baan, echter moest er nog een keuring en een arbeidsvoorwaardengesprek plaatsvinden. Kortom, ze verkeerde in onzekerheid. En dat is precies wat art. 7:668 BW wil voorkomen.
Het feit dat de werkgever in slecht economisch weer verkeert, betekent nog niet dat het in strijd met de redelijkheid en billijkheid is, dat hij aan de aanzegverplichting moet voldoen, aldus het Hof. De werkgever wordt dan ook veroordeeld tot het betalen van de aanzegvergoeding verhoogd met de wettelijke rente. Ook moet de werkgever de proceskosten betalen van zowel de eerste procedure als het hoger beroep.
Meer informatie
Meer weten over de aanzegverplichting? Raadpleeg onze arbeidsrechtadviseurs.
